Winter Camp Week One :January 8-11 in the eyes of one of an active camper:Maria Movsisyan!

https://mariamovsisyan04.wordpress.com/category/%D5%B1%D5%B4%D5%A5%D5%BC%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%B3%D5%A1%D5%B4%D5%A2%D5%A1%D6%80-2019/

 

WINTER CAMP: DAY 1. GETTING TO KNOW OUR SQUAD MEMBERS. STARTING THE YEAR BY VISITING THE CHURCH.

January 8, 2019mariamovsisyan04Leave a comment

First day of winter camp! The first thing we did was find the head of our squad. Mine was Miss. Dzovig: our English teacher. We sat down talked, got to know our squad members and looked into Miss. Dzovig’s planned schedule for our week. After that we decided to take a walk to the Holy Trinity church. We sat there for a while, prayed, lit a candle and headed back to school. On our way to school we took pictures and made videos of our wishes for this year.

It was a great start for the month and the year!

WINTER CAMP: DAY 2. MOVIE TIME: «THE MASK OF ZORRO»

January 9, 2019mariamovsisyan04Leave a comment

• 

• 

Today we had a movie time on our schedule so we picked a movie: The mask of Zorro. We teamed up with Miss. Shushan’s squad, made popcorn and started watching the movie. It was my first time seeing that movie and I really liked it.

It was about a Spanish nobleman Don Diego de la Vega, who was fighting against Mexican soldiers as Zorro: a mysterious, masked swordsman. After his wife was killed and his newborn daughter taken from him by the leader of Mexican army Don Rafael Montero, Don Diego retired from being Zorro. After 20 years he saw his grown up daughter Elena and decided to fight for justice. So he started training a thief Alejandro Murietta as the new Zorro.

Together they fight against Don Rafael, free his slaves and save California from massive destruction. Don Diego died fighting for justice but his daughter got to know who her real father was. She fell in love with Alejandro and got married to him.

 

WINTER CAMP: DAY 3. WANDERING THROUGH THE STREETS OF EREVAN. ICE SKATING.

January 10, 2019mariamovsisyan04Leave a comment

Today we had ice skating on our schedule so teamed up with Miss. Shushan’s squad and went to Downtown Yerevan. The trip from school to Downtown was long because we didn’t really know which bus to take, but it was also very fun to wander through the streets with so many teens, talk, tell jokes and laugh.

We finally made it! The ice skating rink was full of students, who couldn’t skate. For the record I was one of them. We fell, we laughed, we got up and tried again and finally we learned.

It was a really fun trip. We got to learn how to skate, we got to know each other and create a stronger bond between our teachers.

liked it.

 

WINTER CAMP: DAY 4. DISCUSSION. GETTING TO KNOW WESTERN KITCHEN.

January 12, 2019mariamovsisyan04Leave a comment

Today was the last day of the first week of camp, which meant that it was also the last day in Miss. Dzovig’s squad.

On our first hour we discussed Tumanyan’s tale “The liar” and tried to follow it by telling the most bizarre lie.

That was fun, but the second hour was even more fun as we got to know western kitchen and prepare something of our own. So we went shopping and got all the ingredients we needed to make cinnamon – tahini and zater crepes.

The making process was really fun. I was the camerawoman, so I made lots of videos and took lots of pics. After cooking and stuff we got to sit, have a cup of tea and taste our crepes. They were delicious!

 

Ինչպես մենք Երևանում մի ժամով Սարոյանի «Նարինջները» պատմվածքի Լյուքը դարձանք

 

Դեկտեմբերի 21ին մեր նախագիծն իրականացրեցին տասներորդցիներ Տաթև Աբազյանը և Սոնա Փափազյանը: Ես միայն այս անուններն եմ նշում, որովհետև Վիլյամ Սարոյանի «Նարինջները»,  «Հրդեհը» պատմվածքները և հեղինակի կենսագրությունը (Սարոյանը մինչև չորս տարեկան դառնալը արդեն որբացել էր:) իմ տասներորդցիների մոտ որևէ կարեկցանք չարթնացրեցին  չքավորների ու խեղճերի նկատմամբ: Դասարանի աղջիկների մեծ մասը պարզապես չէր ուզում  դուրս գալ իրենց մշակված հարմարավետ կաղապարից. ամոթի զգացումի գործոնն էր  խանգարողը: Դեռ ավելին, նրանք չէին ուզում առնչվել ու մտածել այնպիսի գաղափարի մասին,  ինչպիսին աղքատությունն ու որբությունն է: Այդ տեսակետը կրողները պնդում էին.«Մենք չենք  ուզում դուրս գնալ փողոց և ինչոր բան վաճառել», կամ էլ պարզապես առաջարկում էին.«Եկեք  գնանք զվարճանալու, ինչու՞ մռայլ հարցերով անհանգստացնենք ինքներս մեզ»:

Տաթևը և Սոնան ուզեցին շարունակել սկսած ձեռնարկը և փորձել զգալ Սարոյանի  հերոսին՝  Լյուքին, պատած ցավը, որը պատկերված է«Նարինջները» պատմվածքում:Լյուքը մի վերջին  հուսահատ քայլով նարինջներ էր վաճառում փողոցում, որպեսզի մթերք գնի ու սովամահ չլինի:  Նարինջներ վաճառելը Լյուքի ընտանիքի վերջին հույսն էր:    

Իհարկե ես միացա նրանց: Մենք դուրս գնացինք Մեդիա կենտրոնին հարող փողոցը ու  մոտեցանք գլխավոր փողոցով անցնող մեքենաներին: Ավտոմեքենաների և ավտոբուսների միջի  բոլոր մարդիկ ակնապիշ նայում էին մեր ցուցանակին ու  նարինջները թափահարող իմ ձեռքերին, բայց նրանցից ոչ մեկը կանգ չառավ ու չմոտեցավ մեզ: Բենզալցակայանի մոտ երևաց, որ մի կին  բացեց իր դրամապանակը, բայց հետո փոշմանեց: Մարդիկ հետաքրքրություն էին ցուցաբերում, նայում էին բայց ոչինչ ավելին: Ամենամեծ բանը, որ նրանք անում էին, մեր հետ մի երկու խոսք փոխանակելն էր, ինչն անում էին հետաքրքրությունից դրդված: Քանի որ իմ նարինջներ թափահարելը  հաջողություն չունեցավ, մենք որոշեցինք, որ Տաթևը ստանձնի այդ գործը, քանի որ մարդիկ,  ընդհանրապես, ավելի կարեկցող են երիտասարդների նկատմամբ: Եվ դա աշխատեց: Մոտ 20  րոպե հետո մի տղամարդ մոտեցավ նրան, արագ փոխանակում կատարեց, բայց մի նարինջի  համար 200 դրամ, կամ 2ի համար 300 դրամի փոխարեն 400 վճարեց: Մենք մի պահ այնպիսի˜  հոգևոր բավարարվածություն զգացինք: Կես ժամ էլ անցավ: Արդեն շատ ցուրտ էր ու մեր ձեռքերը սառել  էին: Ուղևորներն ու անցորդները ոչ մի կարեկցանք չէին ցուցաբերում: Դա ցավ էր պատճառում  մեզ:         

Մենք որոշեցինք փոխել մեր տեղը: Եվ նորից Տաթն էր թափահարում նարինջները անցնող  ավտոմեքենաներին, ավտոբուսներին, բայց ոչ մի ավտոմեքենա կանգ չառավ, չհարցրեց:  Մի անծանոթ կնոջ մոտենալուց հետո, ով ասաց, որ առավելագույնը, ինչին կարող ենք հասնել,  ավտոմեքենայի տակ ընկնելն է, մենք երեքով սկսել էինք քննարկել մեր գործունեության այդ  տարօրինակ մեկնաբանությունը, երբ կատարվեց հեքիաթային հրաշքը: Մի ձեռք դուրս պարզվեց մեր մոտ կայանած ավտոմեքենայից: Կարծում եմ, որ մեր զրույցը լսել էր այդ տաքսու վարորդը:  Նա 1000 դրամ առաջարկեց՝ դրա դիմաց չուզենալով վերցնել ոչ մի նարինջ: Բայց մենք պնդեցինք և նա վերցրեց նարինջը: Նա ասաց. «1000 դրամը կամ 2000-ը, 10000ը որևէ մէկի կեանքում  ոչինչ չի փոխում: Փողը կծախսվի, բայց գթասրտությունը հավերժ կմնա»: Մենք մեր ամբողջ  հոգով շնորհակալություն հայտնեցինք նրան իր կարեկցանքի զգացողության համար: 

 Ծանր զգացական գոտիում մոտ 60 րոպե մնալուց հետո մենք հեռացանք՝ մի փոքր ավելի  «հասունացած»: Մենք մեկ ուրիշ աշխարհում էինք ապրել, մի անտարբեր աշխարհում. մի  աշխարհում, որը կարող էր փակել իր դռները այլմոլորակայինների նմանվող գթասիրտ մարդկանց առջև: Մենք այնքան երախտապարտ էինք գթասիրտ մարդկանց, ովքեր թույլ տվեցին մեզ  վերադառնալ «տուն»դպրոց՝ տաքանալու և լիաթոք հայտարարելու «Փա′ռք տիրոջը, նրանք  գնեցին նարինջները»: 

Իմ աշակերտները ընդունեցին, որ նախագիծը փոխեց իրենց կյանքը փիլիսոփայորեն: Նրանք  ասացին, որ հանդիպեցին մարդկանց միմյանց հանդեպ «չարությանը», բայց և այնպես, կային նաև «փրկիչներ»: Կան կարեկցողներ, ովքեր օգնության ձեռք են պարզում՝  չթողնելով, որ հույսի վերջին թելը կտրվի:            

400 դրամը օգնեց իմ աշակերտներին ջերմանալ տաք շոկոլադով, որը նրանք ձեռք բերեցին  ըմպելիքների ավտոմատ ապարատից, իսկ 1000 դրամը փոխանցվեց Շուշան Միկոյանի մեր քույր դասարանին, ովքեր որոշել են հունվարին այցելել Նորք Մարաշի մանկատունը, որտեղ մենք եղել  էինք ավելի վաղ՝ դեկտեմբերին:  

Nork Marash Orpanage Visit on December 17

It is so difficult to put to words the emotions we lived and the page we opened at Nork Marash orphanage. We arrived on time, but the welcome was very cold, as if the employees got disturbed by our visit.

We were allowed to visit the kids by 5 students to the most. All we wanted to do there was to make those kids somehow happy. We had learnt about the pain of living as an orphan through Saroyan’s short stories and decided to pay a visit to our Armenian kids who are less-fortunate than us.But what to do? What to feel? We trained ourselves not to go emotional around the kids, as we did not want them to feel anything negative or “pity” towards them.

We planned the games. The chair game, bowling, question- answer about Santa and what did they expect from him, and drawings about Christmas to be exchanged by my tenth graders and them. We did not realize this last point, though, as the hall they welcomed us in did not have tables.

My students were very organized and serious, on task from A- Z. They showed in having beautifully wrapped gifts, bought Saroyan’s book that we gave as a present to Mrs. Karapetyan, the director of the orphange, played with the kids, bonded with them and carried out everything so smoothly. But we all left a bit broken, gloomy and dismayed.